Henüz ben dünyaya adımlarımı atmamışken, bir dayım geçip gitmiş bu dünyadan. Tüm tanıdıklarına hoş bir sada bırakarak.
Adı gibi, hiçbir zorluk karşısında yılmamış. Elde yok avuçta yok, çalışmış çok çalışmış, çalışırken de bir taraftan okumuş. Okumuş da savcı olmuş. Savcı olmuş da güven vermiş Diyarbakır topraklarında, Kulp Adliyesi'nde. Sonra... Lojmanında, bir teröristin kör bir kurşununa teslim olmuş... Bir evin bir oğlu, derinden sarsmış aileyi...
Yıllar geçmiş. Ben doğmuşum. Dayımın adı adım olmuş. Yılmaz Acar... Her ne kadar onu görmesem de tanımasam da ne kadar değerli bir insan olduğunu, insanlar üzerinde nasıl hisler bıraktığını çok yakından gözlemledim. Keşke dedim, görseydim, tavsiyelerini alsaydım, sarılsaydım, danışsaydım. Görmesem de, tanımasam da her zaman onun ismini taşımanın sorumluluğunu hissettim.
Doğumumun üzerinden tam 24 yıl geçti. Beyoğlu'nda başlayan serüven Kastamonu'da devam ediyor. Bu 24 yıllık süreçte gururla taşıdım ismini dayım. Annem her seferinde sen benim hem kardeşim hem oğlumsun der, her dediğinde de duygulanırım. Nice 24 yıllarda adını layıkıyla yaşatmayı diliyorum dayım.
Aramalarla, mesajlarla, kutlamalarla çok büyük mutluluk yaşadım. İnsan, 'iyi ki'leri kadardır. Bir baktım ki, hayatımdaki herkes, her şey iyi ki var.
Sevgili ailem, arkadaşlarım, dostlarım, büyüklerim, hocalarım... İyi ki varsınız. Varlığınız daim olsun.